گفتی بمان! می خواستم ، اما نمی شد!

شرایط زیر رو تصور کن

یکی که خیلی تو رو می خواسته و همیشه بهش بی محلی میکردی

زنگ می زنه کلی بد و بیراه که فلان فلان شده

تو من و نخواستی و منم الان رفتم با فلانی دیگه هم اسمتو نمیارم

یک ساعت بعد

کسی که خیلی دوسش داری و واسش تا حالا همه کار کردی (دیبا رو میگم)

بیاد و بهت گه که من نمی خوام باهات حتی یک کلمه دیگه حرف بزنم

(دلیلشو نمی دونم اما مهم اینه که دیگه نیستش)

و حتی اگه منو دیدی باید و باید روتو اون طرف کنی

یک ساعت بعد

توی کارت به بزرگترین مشکلی که توی این سه سال داشتی بر بخوری و یک اولتیماتوم بزرگ از طرف بالا داشته باشی (تا اینجاشو من کاملا بی تقصیرم)

یک ساعت بعد

حالا با این روحیه بالا و تمرکز عالی !!!!!! میری مسابقات شطرنج دانشگاه و مسابقه میدی

و اتفاقا اول هم میشی اینجا چه خبره ؟؟؟؟

نتیجه اخلاقی : شکست سرآغاز پیروزی هستش (اما نه اینقد زود)

پ. ن.: به دلیل همزمانی تمرینات با کلاس هایی که تدریس می کنم از ماهدیگه

تمرینات شرکت نمی کنم

تازه مسابقاتش هم توی تبریزه که با هم نمی تونم برم

درضمن هر ۶ تا مسابقمو بردم (این خبر خوشی بود که گفتم می خوام بدم)

----------

گفتی بمان! می خواستم ، اما نمی شد!
گفتی بخوان! بغض گلویم وا نمی شد!

گفتم که می ترسم من از ، سِحر نگاهت

گفتی نترس ای خوب من ، اما نمی شد!

می خواستم ناگفته هایم را بگویم

یا بغض می آمد سراغم یا نمی شد!

گفتی که تا فردا خداحافظ ، ولی آه

آن شب نمی دانم چرا فردا نمی شد ...