میخوام تو این سکوت تلخ صداتو از یاد ببرم

کلی زور زدیم تا به عنوان یه پروژه عملی به یه غیر ایرانی یه ساختار فارسی رو یاد بدم

مورد پروژه هم یه دختر کره ای بود که اومده بود اینجا ارشدشو بگیره

منم بعد کلی سر و کله زدن بالاخره تونستم بهش یاد بدم و بردمش اتاق استادم

با خوشحالی گفتم که دیدین روش من جواب داد

اتفاقا استاد دیگمونم اونجا بود و مشتاق که روش ابداعی من کار کرده یا نه

سوال اول رو که پرسید دختره جواب داد

فکر کنم عرش رو طی کردم از خوشحالی

سوال دومی رو که پرسید دختره گفت :

- بلد نیستوم

من همینجور مارس موندم

حالا استاد ما هم مشهدی نیستش پرسید چی ؟

من که فقط دنبال یه سوراخ می گشتم که از اونجا برم

گفتش که این چرا مشهدی شده

گفتم که اینو از کی یاد گرفتی

گفت : خودت

- من کی اینو گفتم؟

- همیشه به همه اینجوری میگی (البته به انگلیسی بود این مکالمه)

اونجا دیگه هیچی برای گفتن نداشتم جز اینکه به استادم گفتم این دیگه یه مورد سوخته است

حالا باید یه غیر ایرانی دیگه رو پیدا کنم که روش کار کنم

نتیجه اینکه باید توی استفاده از لهجم تجدید نظر کنم

پ. ن.

اینجوری نگین یکی از بچه ها که دانشجوش کاملا لهجه کرمانی گرفته بود همه رو از خنده روده بر کرد

اینم ترانه امروز که فکر کنم به احساسات الانت بیاد

یه پنجره با یه قفس،

یه حنجره بی هم نفس

سهم من از بودن تو،

یه خاطره ست همین و بس

تو این مثلث غریب

ستاره ها رو خط زدم

دارم به آخر میرسم

از اونور شب اومدم

یه شب که مثل مرثیه

خیمه زده رو باورم

میخوام تو این سکوت تلخ

صداتو از یاد ببرم

بذار که کوله بارمو

رو شونه ی شب بذارم

باید که از اینجا برم

فرصت موندن ندارم

داغ ترانه تو نگام

شوق رسیدن تو تنم

تو حجم سرد این قفس

منتظر پر زدنم

من از تبار غربتم

از آرزوهای محال

قصه ی ما تموم شده

با یه علامت سوال؟